Wiosna na dobre rozgościła się w Fereldenie. Śniegi stopniały, coraz częściej wyglądało słońce. Wciąż trwał jeszcze przednówek – i co biedniejsi jadali jeden posiłek dziennie, dietę uzupełniając pokrzywami czy lebiodą – wyczekiwania jednak już pierwszych plonów i lata, czasu wesela i zabaw.

Lord Darthon, słynący z tego, że dość lekką ręką trwoni majątek odziedziczony po żonie i gromadzony przez pokolenia jego rodziny, oraz z organizowanych przed siebie rozrywek – szykował letni bal przebierańców. Choć do zabawy zostały dobre dwa miesiące, w Denerim szlachta, kupcy i co bardziej utalentowani rzemieślnicy już debatowali, kogo lord zechce zaprosić w gości. Zwłaszcza, że ponoć miał ogłosić zaręczyny (jak twierdzili złośliwi: kończyły się mu powoli miesiące, a narzeczona podobna dysponowała cudnym posagiem), spodziewano się więc wielu atrakcji. Zaproszenia stawały się wiec przedmiotem zainteresowania wielu.

Jednocześnie jak Ferelden długi i szeroki, szykowano się do obchodów Letniego Dnia. Tego dnia w całym Thedas organizowano parady, młodzi ludzie w białych strojach udawali się do świątyń, prosić o błogosławieństwo, miały miejsce specjalne nabożeństwa, a wielu młodych wybierało ten dzień na zawarcie małżeństwa lub swatanie młodych i zrękowiny.

Komtur wraz ze sporą grupą templariuszy i paroma magami opuścił Wieżę Kinloch i wyruszył do Wielkiego Lasu – zwanego też Szmaragdowymi Mogiłami – w Orlais. Oficjalnie mieli zbadać tam parę ruin oraz oczyścić z nieumarłych posiadłość Chateau d’Onterre. Podejrzewano jednak, że w istocie Zakon albo Poszukiwacze Prawdy raczej czegoś tam szukają – i że może to być związane z zeszłoroczną podróżą ku Zachodniemu Podejściu, przez Dalię…


/OT:
- bal lorda Darthona to fabuła szykowana na lipiec, była omawiana na discordzie wstępnie, szczegóły dla zainteresowanych zostaną wklejone na forum w czerwcu. Postać ta pojawiła się już w fabule kilka lat temu
- szczegóły obchodów Summerday można znaleźć na forum
- fabuła Szmaragdowych Mogił/Wielkiego Lasu rozgrywka się od paru tygodni w ŻFach, na dziennikach i w karczmie questowej/

- Cadell? - głos odezwał się po chwili, bliżej. Templariusz, który wzywał go, aby zaczął się szykować, być może zdał sobie sprawę z tego, że w listach było coś, co nie spodobało się rycerzowi, bo przestał go ponaglać. - Złe wieści?
Nocny chłód powoli odchodził. Temperatura zaczynała się podnosić. Za najwyżej godzinę miała zapanować nieznośna spiekota. Wstawał nowy dzień. Kolejny z rzędu takich samych dni, jakie czekały Bastiana w Zakazanej Oazie, póki jego ciało lub umysł nie odmówią posłuszeństwa.
*

Palce z początku nie współpracowały. Była przemarznięta, trudno było wykonać poprawnie wszystkie gesty - a przecież nie mogła się pomylić, nie miała dość sił na to, by próbować i próbować wciąż od nowa. W końcu udało się jej jednak utkać zaklęcie. Kamienna pięść uderzyła w drzwi - część czaru jakby "rozprysła się", odbita przez znaki, ale... fragment kamiennej pięści wybił dziurę w miejscu zamka.
Ten najwyraźniej puścił.
Rianie zakręciło się lekko w głowie, ale wciąż miała jeszcze trochę many. Chociaż zaklęciu towarzyszył hałas, nie słyszała kroków ani szczęku zbroi. Jej działanie nie ściągnęło templariuszy. Musieli naprawdę mieć jakieś kłopoty gdzieś wyżej...
*

Gabinet hrabiego był znacznie wspanialszy niż pokój Alaina. Stały tu zdobione meble, dywan sprowadzony aż z dalekiej Antivy, zasłony w oknie wykonano prawdopodobnie z jedwabiu, a nawet lichtarz był wart majątek. Hrabia - bardzo wysoki, barczysty mężczyzna po czterdziestce, o jasnych włosach, jasnych oczach i lekkim zaroście, z częścią twarzy przysłoniętą maską w barwach rodu - siedział za biurkiem.
- Tak, chciałem cię widzieć - oświadczył po orlezjańsku, na moment podnosząc głowę znad papierów. Jeśli sytuacja z wielmożnym gościem napawała go niepokojem, doskonale to maskował. Cóż. Gra. - Nad ranem przybyła arcyksiężna Florianne. W tej chwili zażywa kąpieli i spożywa posiłek, ale później schodzimy do salonu. Arcyksiężna słyszała, że mam dla niej podarek i życzy go sobie obejrzeć. Mam nadzieję, że obraz jest skończony?
Gdyby Alain nie zerwał tej nocki na pracę, hrabia byłby teraz zapewne bardzo, bardzo zirytowany...