Nadciągnęła zima. Coraz częściej zdarzały się pierwsze śniegi, na południu i w okolicach Gór Mroźnego Grzbietu niemal codziennie chwytał już mróz. Po Satinaliach, hucznie obchodzonych w całym Fereldenie i Thedas, życie zwalniało powoli tempo – gromadzono ostatnie zapasy, kupcy powracali z dłuższych tras, a statki zawijały do portów. Trakty pokrywały się przymarzniętym błotem, noce były chłodne.
       W Denerim życie toczyło się zwykłym trybem. Czasem pojawiały się tematy do plotek – tu zabito jakąś dziwkę, tutaj znaleziono trupa nagiego, młodego mężczyzny, tam w porcie wypłynęło ciało kobiety. Nic nadzwyczajnego w dużym mieście. Za to powoli zaczęły rozchodzić się plotki, jakoby omawiano możliwość zaręczyn dziedzica tronu, trzynastoletniego Patricka, rozważając kilka kandydatek. Afery rodziny królewskiej zawsze były przedmiotem zainteresowania zwykłych ludzi, a i mariaż z rodem z innego kraju mógł poważnie wpłynąć na politykę, handel, stan finansów stolicy – co za tym idzie zaś, na życie przeciętnych Fereldeńczyków. Dodatkowo, przybycie młodej narzeczonej wiosną do stolicy z pewnością wiązałoby się z zabawami i innymi atrakcjami.
       Do zamążpójścia szykowała się także arlessa Redcliffe. Po śmierci poprzedniego narzeczonego, jak przystało – przez rok nosiła żałobę. Sprawa braku dziedzica arlatu stawała się jednak coraz bardziej paląca i groziła nawet kolejną wojną domową. Erika dość szybko znalazła więc kolejnego kandydata i na wiosnę wyznaczono datę ślubu z jednym z bannów.
       W Redcliffe ponownie otwarto "Rycerską Przystań" - w wiosce znów działały dwie gospody. Obecnie dawną karczmę Belli prowadziła jej krewna.
       Tymczasem w Górach Mroźnego Grzbietu grupa łowców, ścigających maleficarów, odnalazła zapomnianą od setek lat twierdzę. Wiedzieli o tym głównie niektórzy członkowie Kręgu Maginów oraz może rodziny rzemieślników z Redcliffe, których zatrudniono– acz nie rozpowszechniono dokładnego położenia twierdzy i nikt poza paroma przedstawicielami Zakonu nie znał prowadzącej do niej drogi. Spora grupa z Kręgu wyruszyła jednak zbadać to miejsce – po równi przez wzgląd na jego historię i znaleziska, jak i strategiczne położenie. Istniała spora szansa, że Orlais mogłoby spróbować przejąć ten przyczółek na samej granicy dawnego państwa – z kolei zaś Ferelden bardzo chciałby temu zapobiec. Mogłoby to oznaczać konflikt dyplomatyczny, a nawet kolejną wojnę.
       W okolicy Szlaku Pielgrzyma, między Denerim i Amarantem - grupę pielgrzymów znaleziono martwą. Wyglądało na to, że zamarzli albo otruli się czymś podczas obozowania na szlaku...
       Tu i ówdzie zaś dało się słyszeć plotki. Dotyczyły zeszłorocznego wydarzenia - gdy zaginął uczony Genitivius, poszukujący skarbów i zwojów, które jeden z uczniów Andrasty usiłował uchronić przed Imperium. Uczonego znalazła grupa poszukiwaczy przygód, skarby zaś - grupa posłana przez Krąg. Tarcza Havarda, najwierniejszego ucznia Prorokini, zawisła w świątyni w Amarancie, Łzy Andrasty i zwoje zaś zabrano do Wielkiej Katedry w celu studiów. Któryś uczony najwyraźniej jednak nie trzymał języka za zębami - i zaczęły rozchodzić się plotki o całej wyprawie. Zdaniem niektórych, jej członkowie napotkali jednego z uczniów Andrasty...

To dziwne, jak zareagowali wszyscy i za razem każdy z osobna. Może później będzie miał czas na to, by to przeanalizować, lecz póki co Egon odskoczył do tyłu. Jęknął przy tym głośno i powiedział na głos załamanym tonem:
- Oh nie, znowu...
Dopiero po chwili opanował wzdryganie i chęć otrzepania ubrania z tego, co mogło przejść na niego z tego obrzydliwego trupa - nawet jeśli było to tylko kilka paprochów. Najpierw robale a teraz wisielec.
- No pięknie - skomentował jeszcze pod nosem i obszedł bokiem resztki człowieka starając się nie ubrudzić. A potem znowu rozświetlił pokój szukając jakiś resztek świec, które mógłby odpalić od swojego kandelabru.
Gdy Strażnik robił oględziny trupowi, Egon podszedł do biurka, być może znajdzie tam coś ciekawego, co przykuło by uwagę falszerza? Ten przegląd mógłby rozwiać wątpliwości Nory co do konieczności badania tego domu czy pokoju. Egon miał w planach też wyjrzeć za winkiel, choć gdy rzucił okiem dostrzegłszy kolejne wyobrażenie Anarietty, skrzywił się.
- Wiesz, żal mi jej, widziałem ją, to było przerażające, ta wizja... - rzucił do Sorelliego, gdyż był najbliżej i podobnie jak on uświadczył relacji ze śmierci kobiety. Nie powiedział jednak na głos, że najbardziej przerażający był ten mężczyzna, który zdawał się go widzieć.
- Mam nadzieję, że nie skończymy jak on, zjedzeni przez mole - ugryzł się w język i wstrzymał przed wskazaniem wisielca.