Kolejne dni upływały, dni zamieniały się w tygodnie, a tygodnie - w miesiące. Życie w Fereldenie toczyło się swoim niezmiennym rytmem. Na polach złociły się zboża, jabłka powoli rosły i nabierały barwy, a rolnicy walczyli ze szkodnikami i złodziejami podkradającymi warzywa z pól. Kupcy korzystali z dobrej pogody i wysyłali transporty dóbr z jednego końca Fereldenu na drugi. Kilka statków zatonęło podczas sztormu jaki nawiedził Ocean Amarantowy, a ich szczątki do dnia dzisiejszego wyrzucane były na wschodnich wybrzeżach kontynentu. Oczywiście pojawiło się kilka opowieści, że to nie kapryśne morze zabrało ze sobą liczne skrzynie oraz życie marynarzy, lecz była to sprawka Cetusa, który jednak – jak wiadomo, zdecydowanie wolał Ocean Boerycki.

W związku z katastrofami na morzu nie dotarło kilka transportów towarów z krajów z Wolnych Marchii oraz Antivy. Co prawda z jedwabi, herbaty lub szczególnie dobrych, ale drogich win korzystała tylko szlachta, jednak momentalnie ceny tych produktów znacząco wzrosły. Dla kupców była to doskonała okazji, aby jednocześnie policzyć sobie o wiele więcej za tytoń, wszelkiego rodzaju kamienie szlachetne oraz wyroby skórzane.

Południowa część Fereldenu borykała się z innymi problemami niż Denerim. Nie było tam tylu złodziei, żebraków oraz wszelkiego rodzaju osób zepsutych moralnie co w mieście, jednak Chasyndzi potrafili dać wszystkim w kość. Napady na osady oraz kradzieże spowodowały, że w małej wiosce Sothmere zdecydowano się na budowę kamiennego fortu. Wiejskie tereny znane z uprawy ryottu – szczególnie pożywnego ziarna, z które rosło wyłącznie w tamtej okolicy, stały się miejscem tragicznych wydarzeń. Tajemnicza choroba nazywana bursztynową gorączką lub szałem została przywleczona przez Chasyndów na spokojne dotychczas tereny. Wysoce zaraźliwa choroba spowodowała, że wszystkich zarażonych należało niezwłocznie stracić – przynajmniej taka była oficjalna informacja przekazana przez miejscowego szlachcica.

Odległość dzielącą ich od migotliwego światełka Michael przebył nie odrywając odeń wzroku, jakby bojąc się, że jak tylko spojrzy w inną stronę, zaciekawiony jakimś nowym odgłosem, to odblask zniknie.
Niezbyt było to mądre i skutkowało kilkoma potknięciami i zahaczeniami o wystające, rosnące dziko gałązki krzaków, ale Strażnik niezbyt się tym przejmował. Dopóki miał przy sobie swą wierną kuszę, konia i schowaną w kaletce fajkę - drobne niedogodności nie miały znaczenia.
Gdy w blasku gwiazd z ciemności wyłoniła się przed nimi rezydencja, stojąca samotnie, w samym sercu lasu, Sorreli z trudem powstrzymał się od gwizdnięcia. Z tyłu głowy wciąż miał poczucie, że w takich okolicznościach najlepiej zachować ciszę.
Nie miało to jednak większego znaczenia, bo krasnoludy najwyraźniej nie podzielały jego podejścia.

Domiszcze, choć wielkie, nie prezentowało się najlepiej. Nawet ciemność nie mogła ukryć tego, że z pewnością miała już swoje lata. Sądząc jednak po zapalonej świecy, której blask ich tu doprowadził, musiała być zamieszkana. Tak przynajmniej podpowiadała logika, ale Michael dawno przestał ufać logice. Zbyt wiele w życiu widział i nie zdziwiłby się, gdyby to światełko okazało się tylko ułudą.
Wciąż pozostawał więc nieufny i choć postanowił odwiesić kuszę z powrotem na plecy, to prawa ręka zaczęła krążyć niebezpiecznie blisko rękojeści miecza.
- Nie żebym jakoś specjalnie miał ochotę na goloneczkę... - rzekł, wyraźnie przyciszonym głosem - i niezbyt podoba mi się to miejsce, ale chyba wszyscy zgodzimy się, że błąkanie się po nocy w tym lesie to też nie jest najlepsza opcja... - dodał, wyraźnie bijąc się z myślami. W końcu westchnął i kontynuował.
- Więc... przekonajmy się zatem kogo lub co tam zastaniemy. Tylko... nie wszyscy na raz. Niech ktoś zostanie i pilnuje wozu.
Jeśli nikt nie miał obiekcji, lub innego pomysłu, to Sorreli ruszył z wolna w kierunku drzwi i nie wiedział czemu, ale z każdym krokiem czuł narastający niepokój.