Późną jesienią, gdy w powietrzu czuć było już nadciągającą powoli zimę, Ferelden obiegły dwie wieści.
       Podczas zabaw w Villi Leśnej w Redcliffe, zabito narzeczonego Eriki Guerrin, którego ta miała poślubić jeszcze tej zimy. Udało się ustalić, że ostatnio widziano go na wieczornym spacerze z jedną z zaproszonych szlachcianek, lady Arreną. Kobieta znikła, a próby jej odnalezienia spaliły na panewce, bowiem… jak się okazało panna, do niedawna przebywająca w Orlais, zginęła podczas podróży do Fereldenu. Kimkolwiek była osoba na balu, z pewnością nie tą, za którą się podawała. Chodziły plotki, że dziewka była w istocie orlezjańską bardką – co zaostrzyło w Redcliffe niechęć wobec obcokrajowców. Miejscowi obawiali się też, że jeśli Guerrinówna szybko nie znajdzie męża, dojdzie do wymarcia rodu – i być może wojny domowej o arlat – zaś rywalizacja o rękę i przede wszystkim ziemie arlessy znów się rozpoczęła.
       Mieszkańcy północnych terenów mieli jednak inne powody do obaw. Na wybrzeżu zatoka cofnęła się, odsłaniając zatopioną podczas Plagi wioskę Crestwood. Niestety, woda wycofała się również z pobliskich jaskiń. Jak się okazało, uchodźcy, którzy zginęli w jaskiniach, teraz powracali: w okolicy widywało się nieumarłych. Co gorsza, pewien kupiec i jego obstawa przysięgali, że napotkali pomioty i skażone zwierzę: istniało prawdopodobieństwo, że doszło do przebicia na Głębokie Ścieżki. W konsekwencji podróżni zaczęli omijać tę okolicę, choć w pobliżu wioski biegł ważny trakt, miejscowi zaś żyli w strachu.
       Każdy region żył też mniej ważnymi doniesieniami. W Amarancie na przykład mówiło się o morderstwach dokonywanych na dziwkach, choć ich losem martwił się mało kto. W Kinloch lukrozjanie otrzymali kilka większych zamówień i zaczynano przebąkiwać coś o placówce w Amarancie, a choć był to plan na „za jakieś kilka lat”, wprawiło to w sporą wściekłość izolacjonistów. W Południowej Rubieży doszło do niewielkiego starcia między ludźmi i elfami, a choć przedstawiciele Zakonu interweniowali i zapobiegli rozlewowi krwi, podsyciło to w tamtym regionie niechęć do ostrouchów.

/Wieść powiązana z sesjami Siedem narzeczonych, Cienie Crestwood, Z nienawiści do kobiet oraz dwóch real – time/

.......No nie wyglądało to zbyt dobrze. Nie było co ukrywać, że Warren nie znajdował się w najlepszej sytuacji… Gdyby chociaż był całkiem trzeźwy, to może byłaby inna rozmowa, a tak… kto da wiarę podpitemu? Tym bardziej, że już wcześniej sadzono się na niego, jak opowiadała Rose.
.......Z drugiej strony było to dla Marchijczyka zbyt naciągane. Z opisu, jak wyglądały ciała wychodziło, że była to robota bardziej przemyślana i wykonana przez kogoś bardziej rozgarniętego. Myślący morderca nie schowałby się tak blisko miejsca zbrodni z narzędziem, którym najprawdopodobniej zabito te kobiety.
.......Myślący morderca starałby się być jak najbliżej wydarzeń i obserwować reakcje. Karmić się szokiem i zamieszaniem, które wywołał. I w tym momencie znów myśli Cila powędrowały ku konkretnej osobie, która mogłaby być do tego zdolna, ale na chwilę obecną nie mieli żadnych dowodów.
.......Słowa kapitana, że mogą ewentualnie rozmówić się z Warrenem na posterunku, przyjął niezbyt zadowolonym skinięciem głowy. Z jednej strony chciał to zrobić, z której zaś mogło to być nadwyrężanie czasu, którego i tak mieli niewiele. Mężczyzna nie wyglądał na takiego, który w ogóle wiedział, co się dzieje, a w obecnym stanie wiele im nie powie.
.......Poczekał więc, aż Lyn rozmówi się z Bowyerem, jeśli ten oczywiście chciał jej wysłuchać i udzielić kilku odpowiedzi. Sam Cillian zamierzał póki co milczeć, przyglądając się jedynie medykowi; nie oczekiwał jakichkolwiek zaskakujących znaków, które krzyczałyby głośno „Jestem mordercą!” Jeśli natomiast udało mu się dostrzec pomiędzy gapiami Anshela, to zamierzał do niego zamachać, by podszedł. Jeśli nie… cóż, być może znajdą się nieco później.
.......– Poszedłbym do tego magazynu się rozejrzeć, jak już skończysz.
.......Mruknął do kobiety.