Kolejne dni upływały, dni zamieniały się w tygodnie, a tygodnie - w miesiące. Życie w Fereldenie toczyło się swoim niezmiennym rytmem. Na polach złociły się zboża, jabłka powoli rosły i nabierały barwy, a rolnicy walczyli ze szkodnikami i złodziejami podkradającymi warzywa z pól. Kupcy korzystali z dobrej pogody i wysyłali transporty dóbr z jednego końca Fereldenu na drugi. Kilka statków zatonęło podczas sztormu jaki nawiedził Ocean Amarantowy, a ich szczątki do dnia dzisiejszego wyrzucane były na wschodnich wybrzeżach kontynentu. Oczywiście pojawiło się kilka opowieści, że to nie kapryśne morze zabrało ze sobą liczne skrzynie oraz życie marynarzy, lecz była to sprawka Cetusa, który jednak – jak wiadomo, zdecydowanie wolał Ocean Boerycki.

W związku z katastrofami na morzu nie dotarło kilka transportów towarów z krajów z Wolnych Marchii oraz Antivy. Co prawda z jedwabi, herbaty lub szczególnie dobrych, ale drogich win korzystała tylko szlachta, jednak momentalnie ceny tych produktów znacząco wzrosły. Dla kupców była to doskonała okazji, aby jednocześnie policzyć sobie o wiele więcej za tytoń, wszelkiego rodzaju kamienie szlachetne oraz wyroby skórzane.

Południowa część Fereldenu borykała się z innymi problemami niż Denerim. Nie było tam tylu złodziei, żebraków oraz wszelkiego rodzaju osób zepsutych moralnie co w mieście, jednak Chasyndzi potrafili dać wszystkim w kość. Napady na osady oraz kradzieże spowodowały, że w małej wiosce Sothmere zdecydowano się na budowę kamiennego fortu. Wiejskie tereny znane z uprawy ryottu – szczególnie pożywnego ziarna, z które rosło wyłącznie w tamtej okolicy, stały się miejscem tragicznych wydarzeń. Tajemnicza choroba nazywana bursztynową gorączką lub szałem została przywleczona przez Chasyndów na spokojne dotychczas tereny. Wysoce zaraźliwa choroba spowodowała, że wszystkich zarażonych należało niezwłocznie stracić – przynajmniej taka była oficjalna informacja przekazana przez miejscowego szlachcica.

Ach, gdyby tylko Larem umiał doceniać zioła z należytym szacunkiem. O ileż łatwiej by mu było w tej chwili podziwiać ziele swędzirośli albo kryształową grację a tak pozostało mu dość uprzejmie obserwowanie zachwytów zielarki i wysłuchiwanie kolejnych uwag Anise. I oczywiście, to nie tak, że medyk zupełnie nie znał się na ziołach - bo coś tam o nich wiedział, jako uzdrowiciel musiał, ale też jedna Caile pamiętała ile zajęło jej wtłoczenie do jego umysłu samych tylko podstaw. Informacje o swędzirośli zapamiętał jednak wyjątkowo uważnie, nie chciał dać się poparzyć.
Słuchał Elaine, gdy mówiła o kwaterunku. Kontrolnie zerknął na Komtura - jakby nie patrzeć, był Komturem i wysłuchał także jego komentarza. Wciąż czuł się nieswojo w towarzystwie mężczyzny. Zwłaszcza po tym jak poszedł z samego rana wypytywać go o poszukiwania kota.
- Zdecydowanie, jak za adepta - zgodził się zbliżając do Tormeya. Popatrzył na rudowłosego, oceniając jak wpłynęła na niego podróż a potem skierował wzrok z powrotem na ściany wielkiej sali i dalej na okna z szybami. - Brakuje nam tylko piętrowych łóżek - dodał zamyślony. Chyba i on wreszcie zrozumiał, że porzucona twierdza trzymała się też trochę na magii.