Nadeszła zima, śnieg pokrył trakty i niemal uniemożliwił podróżowanie. Temperatury spadły – mróz ściął brzegi jeziora Kalenhad, rankiem w miastach znajdywano czasem ciała zamarzniętych nieszczęśników, a wśród biedoty choroby zbierały większe żniwo. W Denerim powieszono kobietę, która ponoć zdecydowała się pozbyć dwójki najmłodszych dzieci, nie mając dość zapasów na ich wyżywienie. Podobno przepadło ostatnio też parę małych elfów z Denerim i Amarantu, ale kto się specjalnie przejmował elfami?

       Nadejście zimy oznaczało też kres problemów ze skażeniem, z którymi borykano się ostatnio w różnych zakątkach Fereldenu. W Crestwood, po tym jak opadła woda w zatoce, a pomioty i nieumarli zaczęli wychodzić spod ziemi, Krąg i Szarzy Strażnicy zstąpili do jaskiń, by je oczyścić i zapieczętować wyjścia na Głębokie Ścieżki. W Redcliffe z czasem sytuacja zaczęła się normować. Chorzy wymarli lub zostali wyleczeni. Nie było już domów oznaczonych żółtymi znakami. Jedynym problemem pozostały skażone wilki – najpierw albo nikt nie zauważył ich śladów, albo je zignorował, a potem po ataku na gospodarstwa dwa zdołały uciec. Zapewne padły, ale w lasach przez to można było napotkać na przemienione kruki.

       Strażnicy powoli byli odwoływani z Redcliffe, choć wciąż ich obecność była mocno zaznaczona na terenie arlatu. Nikt nie chciał, żeby skażenie się rozprzestrzeniało, a do tego jak zawsze znaleźli się ludzie, którzy próbowali zarobić na nieszczęściu innych. Co jakiś czas Straż zatrzymywała więc nieuczciwych handlarzy, którzy nie tylko pobierali opłatę za zioła, które bractwo dawało za darmo, ale w większości wypadków sprzedawali najzwyklejsze zielsko, które nie miało żadnego szczególnego działania. Gdy jednak sytuacja zaczęła się normować, a starch przestał popychać ludzi do łatwowierności, przypadki fałszywych próbek również zaczęły zanikać. Szarzy mogli wracać do rutynowych zadań, choć mówiono, że ostatnie wydarzenia znowu zachęciły nowych rekrutów do zgłaszania się w ich szeregi.

       Mieszkańcy Vintiver po świętowaniu zakończonych zbiorów winorośli, nie spodziewali się, że wraz z nadejściem zimy pojawią się kłopoty. Pomioty dowodzone przez plugawca spustoszyły wioskę, doprowadzając do śmierci wielu ludzi oraz kilku pożarów. Sytuację udało się opanować, jednak wioska nie cieszyła się już tak licznymi wizytami kupców, a część mieszkańców sprzedała dobytek i przeniosła się z dala od Brecilianu.

       W Kinloch doszło do samobójstwa jednej z adeptek. Pojawiły się doniesienia o dręczeniu adeptów oraz pogłoski o maleficarum. Podobno templariusze podjęli działania mające na celu wyeliminowanie maga krwi oraz ukrócenie niewskazanych zachowań pośród młodych magów, jednak obecnie nie widać było rezultatów.

Na uwagę krewnej Florence, Louisa odpowiedziała grzecznym uśmiechem, jako, że w tonie nie było słychać przygany, a więc nie było się o co obruszać. Zresztą, nawet gdyby było, jasnowłosa najpewniej udałaby, że na chwilę ogłuchła, bo przecież zależało jej na kobiecej sympatii, a przynajmniej cieniu, który mógł ją przypominać.
- Gospodarzowi zależy, żeby zarówno panna Florence, jak i jej bliscy byli zadowoleni w ten piękny wieczór – odparła polityczne na pytanie kobiety, zauważając przy okazji cierpki uśmiech – Przyznam jednak, że nie poinstruowano mnie dokładnie, o kim mowa. W waszym przypadku liczyłam na odrobinę szczęścia, natomiast nie jestem pewna czy rozmawiający z lady Florence mężczyzna to również jej rodzina i czy i jego powinnam zapytać o zdanie w kwestii muzyki – odparła, strojąc głos w odrobinę zakłopotania i przepraszające nuty, jakby zaiste została postanowiona w nieco niezręcznej sytuacji, choć tak naprawdę zależało jej na sprostowaniu rzuconych informacji. Jasnowłosa uznała, że ten sposób mógłby być skuteczniejszy od ciekawskiego wypytywania wprost.
Później z tym samym uprzejmym uśmiechem wysłuchała słów o ulubionych balladach Florence, które były w pewien sposób do przewidzenia, a na ostatnią uwagę zareagowała chwilowym zastanowieniem i uniesieniem brwi.
- Byłabym zaszczycona, gdybym mogła za pomoc odwdzięczyć się odrobiną dogadzania. W końcu muzyka nie wiąże się tylko z tańcem – zauważyła grzecznie – Poza tym, nigdy tak naprawdę nie możemy być pewni czy pójdziemy w tany, czy nie – zakończyła filozoficznie, może nieco romantycznie, co jednak w przypadku barda nie powinno tak bardzo dziwić.