Życie w Fereldenie toczyło się swoim rytmem.
Nadeszło lato: pora obfitości jedzenia, oznaczająca dla większości ludności, mieszkającej na wsiach, także okres intensywnej pracy od świtu do zmierzchu. Zwykłych ludzi rzadko obchodziło coś poza ślubem sąsiada, pogodą, która mogła utrudnić zbiory i chorobą dziecka. Tu i ówdzie w karczmach, na jarmarkach, w miastach, rozmawiano o wydarzeniach, które wstrząsnęły niektórymi obszarami Fereldenu.
Mówiono o smoku, co zrujnował parę wiosek, a potem – jak się okazało – padł w Kotlinie Mroźnego Grzbietu. Niektórzy twierdzili, że do szczątek dotarł Krąg Maginów. Inni – że w istocie znaleźli je Awarowie i jeden kupiec, co zdołał podjąć jednorazowy handel z jednym ze spokojniejszych klanów, zakupił mały fragment smoczej kości.
Mówiono o nieumarłych z Zielonej Wody. Mieszkańcy niewielkiego bannornu długo drżeli ze strachu przez demonami. Te ostatecznie usunęli templariusze, a władzę przejęła w imieniu chorego syna świeżo owdowiała bannora. Nie oznaczało to, że ludzie mogli odetchnąć. Jeden z sąsiadów łakomym okiem patrzył na Zieloną Wodę, a co rozsądniejsi kupcy woleli nadkładać drogi przy podróżach, z obawy, że trafią prosto na jedną z wielu niewielkich wojenek, jakie czasem toczyli w Thedas między sobą możni.
Mówiono o tym, że jedna z wiosek nieopodal Wysokoża została napadnięta przez piratów, a jej mieszkańców porwano. Niektórzy uważali, że planowano wywieźć ich do Tevinteru, jedynego państwa, gdzie oficjalnie zezwalano na niewolnictwa. Ile w tych historiach było prawdy? Być może niewiele.
W Redcliffe czasem wciąż wspominano o Festynie Czerwieni i niespodziewanym wyniku wyborów Królowej Czerwieni.
Obcowisko w Denerim również miało swoje własne problemy. Seria zaginięć i śmierci pośród elfów okazała się dziełem oszalałego mężczyzny, wierzącego, że oczyszcza elfią dzielnicę z grzechu. Jego schwytanie zbiegło się ze śmiercią leciwego hahrena, który oddał ducha na skutek choroby. Ten zgon, choć spodziewany - hahren miał już swoje lata - wstrząsnął elfią społecznością. Chwilowo obowiązki Valendriana przejęła Shianni.

Nie tylko Obcowisko borykało się z problemami - jakiś czas temu w porcie zaczęły ginąć kobiety. Młode, drobne o włosach ciemnych oraz krótkich. Były mało istotne dla społeczeństwa, ale ich śmierć zainteresowała niewielką grupkę osób, którym udało się odnaleźć mordercę oraz osobę, z którą współpracowała. Dzięki ich determinacji doprowadzono do pojmania zbiega, który już dawno temu miał zawisnąć, a któremu w ucieczce pomogli kamraci i tym razem nie miało być dla niego żadnego ratunku. Ani dla tego, który pomagał w łapaniu ofiar.

Wieża Kinloch, jak zwykle, żyła swoimi problemami, oderwanymi od tych, jakie zaplątały sprawy zewnętrznego świata. Seria zamachów znalazła swój finał, gdy grupka magów w próbie odbicia przesłuchiwanej maleficar zabiła kilkadziesiąt osób, nim sami zostali wybici. Ledwo spalono zmarłych i usunięto zniszczenia – a już zaczęły rozpowszechniać się nowe plotki. Podobno duża grupa łowców została wysłana gdzieś do Brecilianu. Wkrótce po tym zaś posłano zwiad gdzieś do Orlais – zdaniem niektórych aż na Zachodnie Podejście. Mało kto wiedział, jaki był cel tej wyprawy, wzbudzała jednak zainteresowanie. Oczywistym było bowiem, że nie może chodzić o demony czy apostatów – w takim wypadku zwiad wyruszyłby raczej z orlezjańskich komturii.


/Wieść to pokłosie:
- sesji globalnych
- sesji "Nim nadejdzie świt"
- sesji "Elfia sprawiedliwość"
- fabułą tła (prywaty i dzienniki) od Elestren
- zapowiedź sesji "Cień znad Północy", "Powrót do Sowiego Gniazda" oraz fabuły Kręgu na Zachodnim Podejściu

Istnieje możliwość próby ugrania przejęcia stanowiska hahrena Obcowiska albo stworzenia postaci, która to stanowisko przejmie (należy dostarczyć opis postaci oraz plany fabularne) - przy pełnym zwrocie PFów za reset. Gdyby ktoś był chętny, zapraszam na pocztę do ID 7./

Nie potrzebowała nawet gestu Michaela, żeby opuścić broń, niemniej po nim zniżyła ją bardziej. Ten widok zupełnie ją zaskoczył. Odetchnęła płytko. Ktoś był tutaj żywy. Były jakieś szanse, że to się nie skończy tak źle.
Przynajmniej tak uważała do momentu, w którym tamta powiedziała "potwory." Przyjrzała się jej ponownie. Była w paskudnym stanie, przez co tylko wróciła w stan pełnej gotowości. Nie uniosła broni od razu, żeby jej bardziej nie płoszyć, tylko pozwalała Sorreliemu ją uspokajać.
A na pewno uspokajająco nie zabrzmiał tamten cichy zgrzyt. Lekko obróciła głowę, próbując wychwycić więcej hałasów z tamtej strony, ale to chyba było na tyle. Spojrzała w kierunku swojego towarzysza, a gdy on zasugerował sprawdzenie przyczyny tego odgłosu, najpierw wychyliła się na korytarz, aby móc rzucić okiem w każdą stronę zanim na niego wyjdzie. Nie miała zamiaru się na nim pojawiać, kiedy ujrzy coś potencjalnie niebezpiecznego, a poinformować o tym Szarego. Nie chciała się również oddalać za bardzo od niego, żeby później samej nie szukać jego lub też Livle w tych wszystkich korytarzach.