Kolejne dni upływały, dni zamieniały się w tygodnie, a tygodnie - w miesiące. Życie w Fereldenie toczyło się swoim niezmiennym rytmem. Na polach złociły się zboża, jabłka powoli rosły i nabierały barwy, a rolnicy walczyli ze szkodnikami i złodziejami podkradającymi warzywa z pól. Kupcy korzystali z dobrej pogody i wysyłali transporty dóbr z jednego końca Fereldenu na drugi. Kilka statków zatonęło podczas sztormu jaki nawiedził Ocean Amarantowy, a ich szczątki do dnia dzisiejszego wyrzucane były na wschodnich wybrzeżach kontynentu. Oczywiście pojawiło się kilka opowieści, że to nie kapryśne morze zabrało ze sobą liczne skrzynie oraz życie marynarzy, lecz była to sprawka Cetusa, który jednak – jak wiadomo, zdecydowanie wolał Ocean Boerycki.

W związku z katastrofami na morzu nie dotarło kilka transportów towarów z krajów z Wolnych Marchii oraz Antivy. Co prawda z jedwabi, herbaty lub szczególnie dobrych, ale drogich win korzystała tylko szlachta, jednak momentalnie ceny tych produktów znacząco wzrosły. Dla kupców była to doskonała okazji, aby jednocześnie policzyć sobie o wiele więcej za tytoń, wszelkiego rodzaju kamienie szlachetne oraz wyroby skórzane.

Południowa część Fereldenu borykała się z innymi problemami niż Denerim. Nie było tam tylu złodziei, żebraków oraz wszelkiego rodzaju osób zepsutych moralnie co w mieście, jednak Chasyndzi potrafili dać wszystkim w kość. Napady na osady oraz kradzieże spowodowały, że w małej wiosce Sothmere zdecydowano się na budowę kamiennego fortu. Wiejskie tereny znane z uprawy ryottu – szczególnie pożywnego ziarna, z które rosło wyłącznie w tamtej okolicy, stały się miejscem tragicznych wydarzeń. Tajemnicza choroba nazywana bursztynową gorączką lub szałem została przywleczona przez Chasyndów na spokojne dotychczas tereny. Wysoce zaraźliwa choroba spowodowała, że wszystkich zarażonych należało niezwłocznie stracić – przynajmniej taka była oficjalna informacja przekazana przez miejscowego szlachcica.

Nollinae była świadoma, że pozostawia templariusza z potencjalnym kłopotem. Ale byli też inni rycerze w pobliżu, a jeśli maleficar przedostanie się do ich celu jako pierwszy - to cała akcja skończy się katastrofą.
To znaczy, jeszcze większą katastrofą niż zdawała się do tej pory.
Minęła templariusza, który został pociągnięty w górę, ignorując i jego. W tej chwili naprawdę miała większy problem i nie mogła zatrzymywać się dla pojedynczych osób. Pędziła przed siebie, mając jedynie nadzieję, że okaże się szybsza od uciekającego mężczyzny.
Dostrzegła go - odległość ich dzieląca była możliwa do pokonania, ale też w porcie zbyt daleka, dająca dużą szansę na ucieczkę w boczną uliczkę czy chociażby skręcenie i potem próbę potraktowania jej zaklęciem. Chwilowo chroniła ją osłona, a wątpliwe, by mag miał czas na próbę skupiania się i określania, cóż to za zaklęcie, ale osłona wkrótce się rozwieje.
Spróbowała więc cisnąć w maga jedynym czarem, który miał szansę dosięgnąć go na taką odległość i był raczej mało skomplikowany, więc dało się go rzucić i w trudniejszych warunkach - magicznym pociskiem.