Kolejne dni upływały, dni zamieniały się w tygodnie, a tygodnie - w miesiące. Życie w Fereldenie toczyło się swoim niezmiennym rytmem. Na polach złociły się zboża, jabłka powoli rosły i nabierały barwy, a rolnicy walczyli ze szkodnikami i złodziejami podkradającymi warzywa z pól. Kupcy korzystali z dobrej pogody i wysyłali transporty dóbr z jednego końca Fereldenu na drugi. Kilka statków zatonęło podczas sztormu jaki nawiedził Ocean Amarantowy, a ich szczątki do dnia dzisiejszego wyrzucane były na wschodnich wybrzeżach kontynentu. Oczywiście pojawiło się kilka opowieści, że to nie kapryśne morze zabrało ze sobą liczne skrzynie oraz życie marynarzy, lecz była to sprawka Cetusa, który jednak – jak wiadomo, zdecydowanie wolał Ocean Boerycki.

W związku z katastrofami na morzu nie dotarło kilka transportów towarów z krajów z Wolnych Marchii oraz Antivy. Co prawda z jedwabi, herbaty lub szczególnie dobrych, ale drogich win korzystała tylko szlachta, jednak momentalnie ceny tych produktów znacząco wzrosły. Dla kupców była to doskonała okazji, aby jednocześnie policzyć sobie o wiele więcej za tytoń, wszelkiego rodzaju kamienie szlachetne oraz wyroby skórzane.

Południowa część Fereldenu borykała się z innymi problemami niż Denerim. Nie było tam tylu złodziei, żebraków oraz wszelkiego rodzaju osób zepsutych moralnie co w mieście, jednak Chasyndzi potrafili dać wszystkim w kość. Napady na osady oraz kradzieże spowodowały, że w małej wiosce Sothmere zdecydowano się na budowę kamiennego fortu. Wiejskie tereny znane z uprawy ryottu – szczególnie pożywnego ziarna, z które rosło wyłącznie w tamtej okolicy, stały się miejscem tragicznych wydarzeń. Tajemnicza choroba nazywana bursztynową gorączką lub szałem została przywleczona przez Chasyndów na spokojne dotychczas tereny. Wysoce zaraźliwa choroba spowodowała, że wszystkich zarażonych należało niezwłocznie stracić – przynajmniej taka była oficjalna informacja przekazana przez miejscowego szlachcica.

       Powoli uspokajał oddech, ale w miarę jak stał, wcale nie robiło mu się cieplej. Dwukrotnie miał styczność z lodowymi zaklęciami, gdzie za drugim razem znacznie bardziej bezpośrednio, a i w samej jaskini nie zrobiło się nagle gorąco. Cadell miał wrażenie, że wydychany oddech wciąż jest lekką mgiełką, a przez ciało przemknął dreszcz. Było to nieprzyjemne uczucie, świadczące o jakimś wychłodzeniu.
       Skierował spojrzenie ku Komturowi i nieznacznie skinął głową.
       – Wszystko w porządku – potwierdził.
       Nie był w końcu ranny, ani połamany. Było mu po prostu zimno, ale do tego niezbyt chciał się głośno przyznawać. Być może z tego względu zaczął ostrożnie przestępować z nogi na nogę, poruszył także ramionami, ale ta niewielka ilość ruchu na nic się zdała. Adrenalina zdołała opaść, na jej miejsce natomiast zaczęło występować zmęczenie. Nawet krótkie starcie potrafiło dać w kość, a kiedy doda się do tego ciężar zbroi, zaklęcia i potyczkę z Plugawcem…
       Wzrok skierował na pozostałości po zjawie.
       – Czym była ta istota? – spytał, nie kryjąc się z brakami w wiedzy. Wprawdzie przesiedział trochę z nosem w książkach, zdobył jakieś doświadczenie, ale wciąż wydawało mu się, że to było zbyt mało.
       Za to podszedł do resztek, które pozostawił po sobie apostata. Koc, który Cadell obejrzał, a jeśli był w porządku, to mógł się nadać do zabrania. W końcu to było dodatkowe okrycie. Zapasów nie ruszał, ale z zapisków wyłowił ten jeden konkretny. Uniósł brew, a następnie zamierzał podać go Gilbridowi.
       – Wygląda, jakby coś znajdowało się niedaleko Twierdzy, Komturze – stwierdził, acz „Drzwi” mu niewiele mówiły. Ruiny pełne były niespodzianek oraz tajemnic, które powoli odkrywali i miał wrażenie, że jeszcze wiele z nich nie padło łupem Zakonu. Być może nie znajdą nawet wszystkich?
       Pozostałych zapisków szkoda było zostawiać, nawet jeśli nie nosiły niczego wartościowego, ale Cadell i tak przelotnie na nie zerknął, a potem miał zamiar oddać – czy to Aileanowi, czy archiwiście Sebastianowi, by zrobił z nimi to, co uznawał za stosowne.