W Redcliffe nastały czarne dni.
Szczury Plagi czasem roznosiły skażenie jeszcze lata po tym, jak zabito arcydemona. W arlacie pojawił się ghul - zapewne do zarażenia doszło właśnie w kontakcie z tymi gryzoniami. Człowiek, który się na niego natknął, powiadomił mera i chata została szybko spalona, a w jej otoczeniu ustawiono ostrzegawcze znaki. Wydawało się, że kryzys został zażegnany... najwyraźniej jednak zdążył się skazić ktoś jeszcze – a zarażona osoba czy to nieświadoma choroby, czy też beztroska, odwiedziła Rycerską Przystań.
W karczmach zaś nie zawsze szorowano naczynia do czysta.
Karczmarka Bella zaniemogła. Nie było żadnych ran, musiała więc zachorować na skutek kontaktu z kimś zarażonym – zapewne pijąc z tego samego kufla - ale w lecznicy założonej przez Krąg rozpoznano objawy wyniszczającej choroby. Niestety, nie można było jej już pomóc: znana i lubiana w Redcliffe kobieta zmarła po kilku dniach, podobnie jak jedna ze służek.
Reakcja arlessy była natychmiastowa. Rycerską Przystań zamknięto, rodziny wszystkich pracowników zostały uwięzione w domach, na których wymalowano żółte znaki. Zabroniono wjazdu i wyjazdu z wioski. Wojsko otoczyło wioskę, a następnie zaczęło sprawdzać po kolei wszystkie domy. Każdy budynek, w którym mieszkał ktoś, u kogo dostrzeżono ślady choroby – bądź z którego znikł jakiś mieszkaniec – był zamurowywany. Z domownikami w środku, którym od tej pory dostarczano przez okno jedynie ubogie racje żywnościowe i wodę. Zamek został całkowicie odizolowany: nikt z wioski nie miał mieć do niego wstępu. Doszło też do paru ataków na osoby, które podejrzewano o roznoszenie choroby bądź kontakt z chorymi. Sytuacja na razie była opanowana, po części dzięki szybkiej reakcji i spaleniu chaty pustelnika, ludność Redcliffe ogarnął jednak strach - wszyscy dobrze pamiętali, jak arlat ucierpiał podczas Plagi.
Ze względu na odległość reakcja Straży nie nadeszła od razu, ale Szarzy nie pozostali obojętni na wydarzenia w Redcliffe. Komendantka wysłała do wioski kilka patroli, a wszystkie inne na stałe stacjonujące w pozostałych arlatach zostały postawione w stan gotowości. Szlachetni wojownicy, którzy przelewali krew w trakcie ataku pomiotów na Amarant teraz mieli jednak nieco inne zadanie. Rozdawali zioła, które mogły pomóc osobom podejrzanym o kontakt ze skażeniem, choć nie było to magiczne lekarstwo na Plagę. Nie mogły one bowiem wyleczyć osób, u których skażenie się rozwinęło, ale istniała szansa, że zatrzymają chorobę u tych, którym zaordynowano je natychmiast. Co więcej Strażnicy na potęgę wybijali szczury, choć dostali przykaz, żeby robić to dyskretnie. Stworzenia Plagi budziły niepokój i panika, którą mogła wywołać informacja o skażonych szczurach dalece przewyższała korzyści, które mogły wynikać z takiej świadomości. Strażnicy więc nie dyskutowali na temat możliwych korzeni zagrożenia, które zawisło nad Redcliffe, ale dokładali wszelkich starań, żeby zminimalizować jego skutki i zapobiec rozszerzaniu, co oznaczało nie tylko gotowość do walki, ale po upływie kwarantanny sprawdzanie w jakim stanie znajdują się domownicy w zamurowanych chatach...

- Kto by tam zamykał... Trzeba by śnieg odgarniać, żeby otworzyć, i potem znowu zamknąć, bo pada i pada. A kto będzie atakował i to w zimie? - stwierdziło dziewczę. Najwyraźniej niespecjalnie się bali. I o ile wojen raczej nie zaczynało się wraz z zimą, a i ziemie lorda nie leżały na krawędzi bannornu, o tyle kto wie, czy nie trafią się jacyś banici?
- Pewnie będzie u siebie. Pokój ma blisko wejścia. Albo w stajni. Ale teraz późno już przecie, to pewno się będzie kładł.
Dziewczę popatrzyło na Rianę i skrzywiło się tylko.
- Nie dość, że magi opętać się mogą dać, to jeszcze kłamią... albo głupie i nic nie wiedzą - oznajmiła, spoglądając na Incarysto z jawną niechęcią. A potem powlekła się z wiadrem, by pozostawić drewno także w pozostałych pokojach, przydzielonych niespodziewanym gościom.
*

Lady uśmiechnęła się jedynie, trochę uprzejmie, a trochę tępo. Może i była uczona o słynnej Matce Thedas, ale najwyraźniej nie zapamiętała zbyt wiele, a już na pewno nie miała pojęcia, kim była Boska Rosamunda. Pewna obawa pojawiła się na twarzy kobiety, gdy Gilbrid wspomniał o niebezpiecznych przedmiotach, których to można by się obawiać - i spojrzała na Nialla pytająco.
- Nie sądzę, byście się mieli czego obawiać - powiedział Kaede, jakże zręcznie wmanewrowany w przejęcie "pałeczki". - A już na pewno materiały na suknię nie są niebezpieczne. Ale na wszelki wypadek, zechciej mi powiedzieć pani, co odkupiliście od kupców?
Anora zmarszczyła czoło, najwyraźniej usiłując sobie przypomnieć listę dokonanych zakupów.
- Trochę zapasów. Trochę przypraw, wieźli je gdzieś z daleka. Jakieś księgi, ale ja się na tym nie wyznaję. I taki świecący sztylet, mąż mówił, że zaklęty, ale stary i mówili, że najemnicy go wyłowili z ruin, Gregor mówił, że to taka ciekawostka. Myślicie, że ten maleficar mógł ten sztylet zakląć...? Ale on faktycznie wyglądał na stary.