Nadeszła zima, śnieg pokrył trakty i niemal uniemożliwił podróżowanie. Temperatury spadły – mróz ściął brzegi jeziora Kalenhad, rankiem w miastach znajdywano czasem ciała zamarzniętych nieszczęśników, a wśród biedoty choroby zbierały większe żniwo. W Denerim powieszono kobietę, która ponoć zdecydowała się pozbyć dwójki najmłodszych dzieci, nie mając dość zapasów na ich wyżywienie. Podobno przepadło ostatnio też parę małych elfów z Denerim i Amarantu, ale kto się specjalnie przejmował elfami?

       Nadejście zimy oznaczało też kres problemów ze skażeniem, z którymi borykano się ostatnio w różnych zakątkach Fereldenu. W Crestwood, po tym jak opadła woda w zatoce, a pomioty i nieumarli zaczęli wychodzić spod ziemi, Krąg i Szarzy Strażnicy zstąpili do jaskiń, by je oczyścić i zapieczętować wyjścia na Głębokie Ścieżki. W Redcliffe z czasem sytuacja zaczęła się normować. Chorzy wymarli lub zostali wyleczeni. Nie było już domów oznaczonych żółtymi znakami. Jedynym problemem pozostały skażone wilki – najpierw albo nikt nie zauważył ich śladów, albo je zignorował, a potem po ataku na gospodarstwa dwa zdołały uciec. Zapewne padły, ale w lasach przez to można było napotkać na przemienione kruki.

       Strażnicy powoli byli odwoływani z Redcliffe, choć wciąż ich obecność była mocno zaznaczona na terenie arlatu. Nikt nie chciał, żeby skażenie się rozprzestrzeniało, a do tego jak zawsze znaleźli się ludzie, którzy próbowali zarobić na nieszczęściu innych. Co jakiś czas Straż zatrzymywała więc nieuczciwych handlarzy, którzy nie tylko pobierali opłatę za zioła, które bractwo dawało za darmo, ale w większości wypadków sprzedawali najzwyklejsze zielsko, które nie miało żadnego szczególnego działania. Gdy jednak sytuacja zaczęła się normować, a starch przestał popychać ludzi do łatwowierności, przypadki fałszywych próbek również zaczęły zanikać. Szarzy mogli wracać do rutynowych zadań, choć mówiono, że ostatnie wydarzenia znowu zachęciły nowych rekrutów do zgłaszania się w ich szeregi.

       Mieszkańcy Vintiver po świętowaniu zakończonych zbiorów winorośli, nie spodziewali się, że wraz z nadejściem zimy pojawią się kłopoty. Pomioty dowodzone przez plugawca spustoszyły wioskę, doprowadzając do śmierci wielu ludzi oraz kilku pożarów. Sytuację udało się opanować, jednak wioska nie cieszyła się już tak licznymi wizytami kupców, a część mieszkańców sprzedała dobytek i przeniosła się z dala od Brecilianu.

       W Kinloch doszło do samobójstwa jednej z adeptek. Pojawiły się doniesienia o dręczeniu adeptów oraz pogłoski o maleficarum. Podobno templariusze podjęli działania mające na celu wyeliminowanie maga krwi oraz ukrócenie niewskazanych zachowań pośród młodych magów, jednak obecnie nie widać było rezultatów.

W pierwszej chwili, gdy poczuła magię kreacji, nadeszła ulga - pomyślała, że Owein się przebudził, zaleczył obrażenia i uciekł, by gdzieś się ukryć. Błotnisty ślad był jednak niepokojący. Ktoś go ciągnął? Coś sobie złamał? Nie on użył magii? Istniała jednak duża szansa, że Zaklinacz żył... w co do tej pory nie do końca wierzyła.
Rozejrzała się za truchłem swojego konia. Wciąż potrzebowali juków, a póki istniało zagrożenie, że chasyndzi wrócą, wątpliwe, by mieszkańcy od razu rzucili się do rabowania. Nie rzuciła się jednak ku torbom, jeśli tu wciąż leżały. W tej chwili i dla nich istniały inne priorytety. Nasłuchiwała dźwięków, spoglądała w pobliskie uliczki, nie chcąc, by coś ich zaskoczyło...
...i nim ruszyła w stronę, w którą wiódł trop, słowa Labraida dosłownie ją zmroziły.
Chorzy? Magiczna choroba?
- Wiesz, jak się nią zaraża? - spytała, powoli obracając głowę w stronę maga. Zdawało się jej to równie ważne, jak pytanie porucznika. Czy samo przebywanie w pobliżu Chasyndów wystarczyło? Jeśli Owein został w wiosce... czy mógł być też zarażony?
I kontakt z nim oznaczałby zarażenie i ich?