Ciepłe, letnie dni, przeminęły. Nad Fereldenem władzę objęła jesień – a wkrótce miała nadejść zima.

Na Północnym Wybrzeżu doszło do szeregu napaści. Ludzi nie zabijano - przynajmniej nie w dużych ilościach - za to chętnie porywano, zwłaszcza młode kobiety i chłopców, dopiero niedawno odrosłych od ziemi. Szybko na całej północy zaczęto opowiadać o handlarzach niewolników. Napaści ustały wkrótce po największym napadzie: na Northill. Zginęło tam kilka osób, podpalono budynek karczmy oraz stodołę, porwano też pięć dziewcząt oraz kilku chłopców. Spłonął także dom rodziny poszukiwacza przygód, co podobno z dalekiej wyprawy przywiózł skarby - a członkowie rodziny, którzy przeżyli, musieli wynieść się z wsi. Zaczęto bowiem ich obwiniać o to, że to oni ściągnęli napaść.

W Obcowisku w Denerim nie układało się najlepiej. Po śmierci hahrena jego sprawy porządkowała Shianni, elfka jednak nie przejęła stanowiska - i niektórzy plotkowali, że dziewczyna nie ma takiego zamiaru. Same elfy jednak nie próżnowały - mówiono tu i ówdzie między innymi o zbiórce na sieroty oraz rozbiórce magazynu, którego podczas Plagi używali Tevinterczycy.

Po równi w Amarancie i w Orzammarze plotkowano o szykującej się wyprawie do utraconego thaigu Cadash. Ponoć uczony z powierzchni, Casimir Verlen, znalazł pewne stare zapiski, ujawniające jego położenie i sugerujące istnienie pewnej tajemnicy. Casimir i ród krasnoludów szykowali się do zejścia na Głębokie Ścieżki – i próby dotarcia aż do Cadash.

Z Wieży Kinloch latem wyruszyła duża wyprawa – na Zachodnie Podejście. Był to niegościnny teren, zwykle nie wzbudzający zainteresowania nawet orlezjańskich Kręgów. Postanowiono jednak zbadać tamtejsze ruiny, faunę i florę oraz przyczyny zaginięcia górników, parę lat temu wydobywających w okolicy wężowy kamień. Choć misja mogła wzbudzać zainteresowanie – a i prawdopodobnie gdzieś pośród starych ruin dokonano kilku odkryć – bardziej brzemienna w skutkach okazała się wyprawa do lasu Brecilian.
Jej szczegóły zostały utajnione. Wiadomo było jedynie, że doszło do sporego starcia z grupą magów przybyłą aż z Tevinteru, która wcześniej zabiła wielu podróżnych. Podczas misji jednak doszło do sporego konfliktu pomiędzy trójką magów a templariuszy. Ze względu na to, że jeden z nich był ekwitarianinem, członkowie bractwa wściekli się, a sytuacja w Kinloch – stała się napięta.

Zepchnęło to nieco na dalszy plan awanturę, do której doszło, nim jeszcze grupa z Brecilianu powróciła. Mianowicie Horacy – długoletni właściciel Rozpieszczonej Księżniczki – zginął, zamordowany przez służkę. Karczmę przejęła jego nieślubna, acz uznana córka, Amina. Ku zaskoczeniu wszystkich, kobieta broniła przed arbitrem służącej, potwierdzając jej wersję, że ta zabiła Horacego przypadkiem – w wyniku szarpaniny, gdy Horacy sam nadział się na nóż – przez to dziewka miała otrzymać baty i karę finansową, zamiast zawisnąć.

       Wpatrując się w Wildera, mężczyzna przesunął powoli dłonią po podbródku, jakby zastanawiając się nad jego pytaniem. Zajmował się wieloma sprawami i skupienie się na szczegółach jednej nie było rzeczą najłatwiejszą – z drugiej strony, morderstwa, przemoc oraz inne nieprzyjemne wydarzenia były zazwyczaj tym, co najbardziej zapadało w pamięć.
       – Straż niewiele ustaliła. Ogólnie to początkowo zakładali napaść naprzeciwko karczmy, sąsiadka dopiero narobiła rabanu i bardziej się przyjrzano sprawie. Świadkowie? Żadni. Jedne co się udało ustalić to to, że zwłoki musiały zostać porzucone między czasem po zamknięciu karczmy a świtem. Inaczej zostałoby wcześniej dostrzeżone. Z drugiej strony, kogo w zimie dziwi trup w rynsztoku i to jeszcze w stolicy?
Żebracy, pechowi rabusie, a czasem podpici mieszkańcy, który pokonani przez okowitę zamarzli w żółtawej zaspie koło gospody. Kobieta przykuwała na pewno uwagę, ale dopiero po wschodzie słońca, kiedy dało cokolwiek się dostrzec.
       – Nie wiem w co była ubrana, najpewniej w normalne ubranie, inaczej by coś powiedzieli. Co miała przy sobie? Jakieś chustki, medalik z Andrastą, pełno babskich śmieci w kieszeniach pod suknią. Tyle wiem… – westchnął głęboko, po czym poklepał się po odzieniu, po czym sięgnął pod stolik, aby wywlec stamtąd torbę. Przez chwilę przewalał w niej rzeczy, aby wyjąć notes ze skórzana oprawą. Poślinił lekko palec, po czym zaczął ostrożnie przekładać kartki papieru, zapisane ołówkiem.
       – Mieszkała sama. Krewnej tu bliskiej nie miała, dzieci nie miała, a to porządna i pobożna kobieta była, więc sobie żadnego obcego chłopa nie sprowadziła – odpowiedział z pomrukiem Wilderowi. Z wyraźnym trudem rozczytywał zapiski, po czym pokręcił głową.
       – Kto wie, na pewno ktoś coś do niej miał, ale co? Jak dla mnie nie zabija się starej wdowy bez powodu, chociaż szaleńców nie brakuje – wyrzekł z pewną obojętnością, po czym przecząco pokręcił głową. – Medyk? Po co trupowi medyk? Głowę miała rozwaloną, to ewidentnie wiadomo jak zginęła. Jak gadałem ze strażnikiem, to ją dosyć szybko spalili, bo jak w rynsztoku leżała to już jakiś głodny burek zdążył się do niej trochę dobrać. Wiecie, niby miasto, ale bezpańskich psów nie brakuje.
       Matriel wyprostował się i przewrócił oczyma, jakby te wszystkie pytania chociaż konieczne, bardzo go nużyły. Trudno było ocenić, czy już wcześniej komuś nie wyjaśniał tej sprawy, ewentualnie niespecjalnie go ona interesowała.
       – To tylko Stwórca raczy wiedzieć. Wiecie, ona sobie chodziła, to coś kupić do jedzenia, to z sąsiadką pogadała, to do świątyni poszła. Znaczy żywą na pewno ostatni widział ją morderca, ale kto przed nim… – rozłożył ręce w geście bezradności, po czym lekko skinął głową. – Byli, klucze jak co u sąsiadki są, bo ma przyjechać krewny zmarłej i przejąć domostwo. Nic dziwnego nie znaleźli.
       Wspomnienie lorda spowodowało, że Andreas lekko uniósł brew, po czym na jego twarzy odmalowało się rozbawienie. Parsknął krótko, po czym stuknął otwartą dłonią w stół.
       – Ha! Lord wrogów na pewno ma, ale zabicie Loriel w celu zaszkodzenia ma taki sam sens jak uwalenie sobie nogi toporem, aby złośliwie zaplamić dywan nielubianemu sąsiadowi.